Recreatie

Ik snap het best. Ik moet meegaan. Niet vasthouden aan het oude. Openstaan voor verandering. Maar het valt niet mee.

Het gaat over de teloorgang van de ruimtelijkheid van onze Esplanade. Althans, de vrees daar voor. Ik weet, een mens lijdt het meest door het lijden wat hij vreest, maar ai, als je er nu langs fiets dan valt er wat te vrezen. Hoe komt dit zo?

We waren een weekje in zuid Spanje. U kent dat wel. Blauwe luchten, gladde stranden, fijne terrasjes. En laat ik de zon niet vergeten. Maar als ik daar loop, dan zie ik vooral licht. Pure, zuivere helderheid. Het mediterrane licht dat, ook in het vroege voorjaar uitbundig straalt. Ik laaf mij eraan. Het is reine energie en oneindige ruimte die ik voel aan de zuidkust van Europa.

En dat is precies wat de Esplanade mij ook bracht. Met elke keer dat ik het lege plein betrad, die niet-gevulde ruimte, vanaf die schitterende, bijna oneindige trappen of vanaf de luie hellingen neerwaarts naar het water. Overweldigend rustgevend. Het mediterrane licht in het hartje van de stad. Geniet nog even mee.

Goede keuze zeg. Ruimte zat hier, heel het strand voor jezelf. Lekker hangend in je stoeltje met zelf meegebrachte versnaperingen en een biertje voor de supermarktprijs. Dat mag hier. Even verderop zitten er een paar zelfs lekker in hun nakie. Nog beter, vind ik zelf. Ik zag het, maar fotografeerde dát natuurlijk niet.

En ik hoorde zelf, Tino Martin dendert hier net zo galmend over het strand als aan de overkant. Alleen hoef je aan deze kant dan weer geen oordopjes in te doen. Eerlijk toegegeven, of je het hier of daar beleefd, dat Festival Zand is wel een topattractie.

Van de negen (!) stadsstranden die we in onze stad hebben, is dit toch wel de meest knusse. Op wat eigenlijk maar een klein stukkie strand is, vind je een harmonieuze versmelting van surfers, zonaanbidders, families met spittende kinderen, dobberende krokodillen en waaghalzen op een opblaasbanaan. Nou ja, die laatstgenoemde beleving is even geïnflateerd als de drijvende namaakvrucht zelf, want even verderop trekken waterscooters er moeiteloos cirkeltjes omheen. Maar zon en water met horeca, een palmboom, ligstoelen en op loopafstand van je huis, tja, mooier kun je het niet krijgen.

Aanvulling februari 2020:

Kijk er maar goed naar, want heel erg lang gaat dit mini-paradijsje er niet meer zijn. Er zijn sowieso plannen voor een nieuwe buitendijkse inrichting, dus over een paar jaar ziet het er heel anders uit. Maar ook zetten buurtbewoners er zomaar een palmboom in het zand. Gezellig, maar u snapt, dat mag natuurlijk niet. Ook knutselde de eigenzinnige rasondernemer Philippe van Thiel met wat faciliteiten in en rond het surfclubgebouwtje, waardoor het er meteen een stuk drukker werd. Maar ook dat mag niet, zelfs niet tijdelijk. Begin 2020 liggen van Thiel en de gemeente op ramkoers. Maar hopelijk vinden ze een gulden middenweg. Want hoe je het wendt of keert: dit is wat een groot deel van de inwoners kennelijk wil.

Opgezet als een natuurspeelterrein door en voor de buurt, trekt dit ‘waterspeelparadijs’ ineens ravottende kinderen uit heel de stad. Als ik foto’s maak spelen er kinderen uit de Wierden én de Muziekwijk én Tussen de Vaarten. Ouders of grootouders lummelen op het bankje of een van de boomstammen. Ze zijn volstrekt overbodig aanwezig, die kinders hebben alleen oog voor de touwbrug, de tunnels, de vlonders of het doolhof van het riet. Het is maar een klein beetje techniek en verder vooral natuur. En dát blijkt dan toch véél leuker dan een iPad of computerspelletjes.

Let wel, dit is niet een door een gemeentelijk speelgebied, maar een door de buurtbewoners zélf gemaakte natuurlijke speelomgeving. Met sponsoring en schenkingen van betrokken bedrijven, stichtingsbijdragen en de gemeente. Maar met onvoorstelbare hoeveelheden spierkracht en vindingrijkheid van omwonenden. Des te wranger dat na een paar weken de aangekochte mandschommel werd gejat. Dat vond de wethouder zó sneu, dat ze betaalde voor een nieuwe.

Wie dacht dat die Overgooise Zoom er alleen voor bewoners van Overgooi is, kan er niet verder naast zitten. Misschien is het nu nog een van de geheime paradijsjes van de stad, nóg voorbehouden aan de happy few die het al ontdekten, maar dat gaat heus niet lang meer duren.

Drie eilandjes met meanderende paden, bruggetjes, bloemenvelden en grasweiden. In de luwte van wat struiken geniet een gezinnetje van de zon, rust en ruimte. Een gezinnetje is met de fiets uit Almere Buiten gekomen. Best een heel eind. “Ja, maar het is hier perfect om te vissen, wandelen of picknicken.,” vertelt de moeder, “en het beste wat je hier kunt doen is niets. En dat urenlang.”

Dit is Almere ten voeten uit. Ruimte op het land, ruimte op het water. En altijd en overal die dijk met die onweerstaanbare aantrekkingskracht. Voor een groot deel van de inwoners in een paar minuten te voet bereikbaar. Even uitwaaien. Of gewoon in de verte staren. Die bootjes komen van dichtbij, uit een van onze jachthavens. Of van de overkant, want aan onze kant van het Gooimeer is het namelijk stukken beter zeilen. Het water is er dieper en er zijn daardoor veel minder waterplanten waar je met je kiel of motor in verstrengeld raakt.

En die fietsers, die komen overal vandaan. Echt uit heel Nederland. Aangetrokken door onze nooit eindigende open fietsroutes. Want in onze polder is het stukken beter fietsen dan waar ook. Tenzij je van heuvels houdt.

Een klein stukje terug kun je bij Stichting AAP kijken naar de rollebollende apen, maar vanaf het terras van Staatsbosbeheer heb je zeker zo’n leuk uitzicht op mensen. Over de volle breedte van het panorama volg je de strapatsen van de kinderen op de weides, aan de slootkant, in het water of bengelend aan de kabels van het klimbos. Het trekpontje is verreweg favoriet. Vol overgave sjorren ze aan de touwen. En hoe doelloos dat eindeloos trage heen en weer pendelen ook is, het deert de kinderen niet.

Almere is omgeven door water. De stad heeft een kustlijn van 42 kilometer en overal zijn er mogelijkheden om je te verpozen aan het water. Zoals hier aan het Zilverstrand. Het ligt enigszins beschut in een baai. Drijfbalken scheiden het af van het vaarverkeer, zo ontstaan veilige en ondiepe zwemzones. En drijfballen ordenen het zwemverkeer.

Het verre einde van dit strand is gereserveerd voor naaktrecreatie, Almere is immers de stad van de vrijheid. Het bijzondere is: dit strand én de tientallen andere recreatiegebieden zijn voor de meeste Almeerders in een paar minuten van hun woonhuis bereikbaar.

Elf graden is het, maar tientallen mensen struinen door het Muzenpark, genietend van de voorjaarszon. Ach nee, bij nadere beschouwing blijken zij oog noch oor te hebben voor de ontluikende knoppen en zingende vogeltjes. Niet de mooie realiteit van de veranderende seizoenen en het verkwikkende frisse weer brengt deze mensen samen in de natuur, maar het artificiële leven van Pokémon Go. Ik sta versteld. ‘Ach, het houdt ons op de straat,’ vergoelijkt één van de spelers, om zich onmiddellijk daarna weer op zijn zes mobiele telefoons te concentreren.

Eerst in het Pampushout, daarna gewoon de stad in. Dave en Jozef van Run4Free drijven een stuk of twintig sporters tot het uiterste. Eerst met korte sprintjes tussen het groen, daarna door gebruik te maken van al wat voorhanden is in de stad. Stoepranden, bankjes, hekwerken en viaducten. Bootcampen heet het, een ander woord voor afbeulen, maar het is honderd procent vrijwillig. Zowel voor deelnemers als voor trainers. En kennelijk is het heerlijk, want iedereen, echt iedereen geniet.

Je moet het wel zien, ik zeg het vaker, maar zomaar langs een van die ontelbare fietspaden kom ik hier in de vroege lente deze kleuren tegen. Alles is nog wintergrijs, het licht is koud en hard, het bos ongenaakbaar leeg. Maar een beuk houdt niet van zon op z’n bast, dus hij torst zijn blad tot in het verre voorjaar. Nauwelijks is de winter voorbij of een pril lentezonnetje zet de herfstkleuren in vuur en vlam.

Tip voor een mooie zondag: lekkere luisterbare live Jazz van het het Kees Oosterwijk trio in Cafeop2.

Zoubida Bouljhaf was al tien jaar fractieassistent bij GroenLinks. In maart kwam ze met voorkeurstemmen op plaats drie én in de gemeenteraad. Maar ze geeft haar raadszetel terug. Waarom?

Je kunt onder begeleiding rondwandelen over het Floriadeterrein. Dat is een feestje. Het is er werkelijk prachtig – en ik kan het weten. Bekijk de foto’s en oordeel zelf. Nog beter: ga ook rondwandelen. 

En zo gaat het dus: ik fiets wat af door mijn stad en de onderwerpen dienen zich vanzelf aan. Bijvoorbeeld; ik kom vanaf de Olstgracht op het Deventerpad. Staat daar een ‘toerist’ werkelijk heel opvallend foto’s te maken. En niet eens van de mooiste architectuur die we aanbieden. Ik ruik een kans.